مشقنامهٔ شیخ

با درود 　

در نظرات مختلفی که دربارهء نقد جناب شیخ محمدی بر آثار اخیر استاد بزرگوار شیرازی آمده نکاتی است جالب و قابل تآمل که بنظر حقیر آمد بدانها اشاره ای داشته باشم.

 نخستین و مهمترین نکته استقبال خوشنویسان از این نقد و شرکت در مباحث است چه موافق چه مخالف. در روزهای اخیر که شاهد برخی برخوردها بودیم ناگهان پرداختن شیخ محمدی به نقد آثار استاد شیرازی مانند زنگی به صدا در آمد و خیلی ها را از خواب بیدار کرد . که بدانند بیان چه بحث هایی برای پیشبرد خوشنویسی مفید است و پایه گذاری فرهنگ نقد و بررسی آثار هنرمندان همچنین رقابت سالم خواهد بود . زیرا حاشیه ها همیشه بوده و خواهد بود ولی اساتید بزرگواری که هم اکنون هستند را باید قدر دانست و از وجودشان استفاده کرد . نقد و بررسی آثار هنرمندان در سطوح مختلف یکی از راه های پیشرفت و توسعهء هنر است . در مقایسه ای کوتاه میان هنرها به مظلومیت خوشنویسی پی خواهیم برد که دلایل مختلف دارد و شوربختانه یکی از آنها نبودن نگاه حرفه ای بدان از جانب خوشنویسان است . نگاه حرفه ای بدان معنا که یک نقاش به نقاشی و نقد آثار نقاشی دارد یا یک موزیسین به  نقد موسیقی . همانگونه که پیشتر بدان اشاره کردم نقد و بررسی آثار هنرمندان بخصوص از جانب اساتید گرانقدر باعث بوجود آمدن رقابت سالم و کمک به پیشبرد خوشنویسی مانند دیگر هنرها خواهد بود. در برخی نظرات به تعاریف واژه هایی مانند  منتقد  فرهنگ نقد و نقد پذیری و غیره اشاره شد .که این پرسش بوجود میآید مگر هم اکنون  چند نقد و بررسی در آثار هنرمندان خوشنویسی اختیار داریم ؟ نقد و بررسی شیخ محمدی در آثار اخیر استاد شیرازی و مقایسهء آنها با سبک استاد بزرگوار امیرخانی دارای نکاتی روشن و مختصر است و مطلب را بسیار مختصر و مفید بیان کرده و جمع بندی کرده اند . حال برخی آمده اند در این میان باز حاشیه سازی کرده و با کپی برداری از رابرت گیدمن نویسنده ء اروپایی دربارهء منتقد و نقد و ... گفته اند و در پی آموزش نقد بر آمده اند در حالیکه اصل موضوع را فراموش کرده و بدان اشاره ای نداشته اند . با جستجویی ساده در گوگل دیدم که این کپی برداری ها از تعاریف نه تنها مفید نیست بلکه فهم مخاطب را دست کم و نگاه آنان را گذرا فرض کرده . به نتیجهء جستجوی برخی واژها توجه فرمائید