شعر: حافظ / خط: مجتبی ملکزاده

شکر ایزد که به اقبال کله‌گوشهء گل
                                   نخوت باد دی و شوکت خار آخر شد
آن پریشانی شب‌های دراز و غم دل
                                  همه در سایهء گیسوی نگار آخر شد