مشقنامهٔ شیخ

در شمار فعّالیّت‌هایی که در حوزهء هنر خوشنویسی انجام داده‌ام، نگارش لوگو برای کتاب بوده است. اکثر ناشرانی که از اوایل دههء ۷۰ با آنان مرتبط بوده‌ام، مایل نبودند که در مقام نگارش نام کتاب، خط نستعلیق را به همان صورت سنتی بکار بگیرم. طبیعی بود که در ابتدا مقاومت می‌کردم. ولی به مرور این تصلّب (یکدندگی) را نالازم دانستم و تلاش کردم با حفظ اصالت‌ها، نقشی بیافرینم که به مذاق سرمایه‌گزاران کتاب که به بازگشت پولشان هم فکر می‌کردند، بیاید. طرح شمارهء یک تحریر کلمهء «نهج‌البلاغه» به خط نستعلیق و نیز خط خودکاری است که یکی در روی جلد و دیگری در پشت جلد همان کتاب در سال ۱۳۸۲ چاپ شد.
عکس دوم، مربوط به تحریر نام «فرهنگ آسمانگر» است که در سال ۱۳۸۲ برای کتابی که به «اسماء و صفات الهی در قرآن، متون دینی و ادبیات فارسی» اختصاص داشت، نوشتم.
عکس ۳ لوگوی معروف کتاب «هزار گلخانه آواز» است که به زندگی و آثار هنری استاد محمّدرضا شجریان اختصاص دارد و نام کتاب به گونه‌ای تحریر شده که در قسمت هزارگلخانه، تداعی‌کننده گلبرگ‌های یک گل باشد. عکس ۴ کتاب هزار افسانهء ساز (مربوط به استاد حسین علیزاده) است و عکس ۵ هزار آوای مانا که به بررسی آثار استاد شهرام ناظری اختصاص دارد.

چهارسطری نستعلیق حاوی یادداشت روزانه و خاطرهء شخصی که دلنگاریش لقب داده‌ام‌؛ شیوه‌ای دلپسند از سوی من برای خلق اثر هنری با گنجاندن اسامی اشخاص و بستگان به نیّت ادای دین، کمترین کاری که از دست چون منی که دستی بر آتش هنر دارم، برمی‌آید. جاسازی کردن پشت صحنهء زندگی در قفای سپر هنر. حالا دیگر می‌توان جارش زد و در بستر زمان جاریش کرد. با این رویکرد موافقید؟ با این اثر نستعلیق که در عید امسال تحریر کرده‌ام، کنار می‌آیید؟ یا دوست‌تر داشتید دو بیت از عطّار یا نثر خواجه عبدالله انصاری را در این پست می‌دیدید؟